وقتی که نگاهت با رازی که در آنست. من در التهاب خواستن تو. در ثانیه ثانیه می زند. تا بتوانم راز خواستن تو را. وقتی بهار فرا می رسد. و عطر خوش یاس اقاقی. کوچه باغها را عطر آگین می کند. و فصل قاصدک فرا می رسد. پرهای خود را در گستره ی فضا بپراکند. تا بودن خود را بر بال آرزو.

در زمانه ای که سخن از اندیشه است. تا راه زیستن را به من که یک انسانم. و نقش انسانی را در وجودت. هماره ی زیستن در کنار گل. رو به باغ آرزوها بازست. و پروانه ی خیال با رنگارنگی خود.

این وبلاگ منتقل شد به آدرس زیر. در بهاری که گل عشق با طراوت خود. و لبخند امید با تبسم خود. نهال مهر را می کارد. و آنگاه تو می فهمی که عشق هم. با جذر و مد خود. با فراز و فرود خود. وقتی نشانی از یار نیست.

وقتی که عشق تو را به وادی خود می کشاند. وقتی که عشق تو را به سرزمین خود دعوت می کند. وقتی که عشق تو را می خواهد. وقتی که عشق تو را می خواند. وتو با یک نگاه اسیر می شوی. وتو با یک نگاه دلبند خود را پیدا می کنی. وتو با یک نگاه التهاب خود را در می یابی. وتوبا یک نگاه دنیایت عوض می شود. وقتی که در زندانی به نام عشق لحظه ها را طی می کنی. چون باد که عبور می کند. تا به انجام عشق برسی.